Al dagen zoemen er gedachten door mijn hoofd. Gedachten die niet lang genoeg stil willen blijven zitten om goed bekeken te kunnen worden. Ik ren er achter aan en weet ze niet te vangen. In ieder geval denk ik steeds een aantal kreten. “Stop met alsmaar doen”. “Stop met jezelf verbeteren.” “Doe niets.”
Ehm…wat moet ik daarmee? Ja, ik weet het, wij mensen zijn geen ‘human doings’ maar ‘human beings’. En…?
Er is nog een gedachte en die kan ik nu juist niet te pakken krijgen. Iets achter die kreten die me vertellen wat ik wel en niet moet doen. Ik kan het niet anders formuleren als een schaterlach. Een lach die lijkt te zeggen: ”wat is hier zo moeilijk aan te begrijpen? Je hoeft niets. Ga hangen in de dag, in je leven. Leef!!!”
Dat geeft toch een soort kortsluiting. Hoezo, ik leef toch? Volop.
Nee, glimlacht het in me. Jij leeft niet; je bent onderweg naar je leven. Je mist steeds het ‘being’. Ontspan. Ontspan helemaal. Het leven is hier. Misschien niet zoals je hebt gehoopt of waar je naar verlangt maar dit is het. En meer is er nooit.
Ik geloof dat ik hier maar eens even bij ga zitten.
